Faktor-faktor Kejayaan Pemodenan Jepun

Faktor-faktor Kejayaan Pemodenan Jepun

1) Politik
Pemimpin-pemimpin Oligarki Meiji telah menyumbang kepada kejayan pemodenan Jepun. Oligarki Meiiji berkuas penuh dan terdiri daripada pemimpin-pemimpin muda iaitu bangsawan-bangsawan luar ( Daimyo Tozama ) dari puak-puak Tozama, Chushu, Toza dan Hizen. Mereka telah melancarkan pemodenan dengan kebenaran daripada Maharaja Meiji. Semangat kebangsaan yang kuat tertanam dalam sanubari golongan ini. Perasaan taat setia dan cintakan tanahair yang sangat unggul telah menjadi contoh kepada rakayat jelata.



Pemimpin-pemimpin mempunyai kesedaran dan semangat yang tinggi utnuk memodenkan Jepun melalui penggunaan pengetahuan dan teknologi barat. Kejayaan Meiji dan pemimpin membentuk satu masyarakat yang terpelajar melalui sistem pelajaran dan pendidikan yang moden telah membolehkan kepimpinan yang berkesan di Jepun. Mereka ini dapat menjadi pemimpin-pemimpin yang benar-benar bersifat bangga berkhidmat untuk maharaja, negara dan bangsa.
Disamping itu, Jepun mngamalkan sistem pemerintahan Raja Berpelembagaan dan melalui dewan rakyat dan Dewan Penasihat Diraja, rakyat diberi peluang untuk bersama-sama berbincang, memberi idea dan menjalankan usaha pembangunan negara.

2) Ekonomi

Kejayaan Jepun menyemak semula perjanjian-perjanjian dengan barat yang sangat menyekat perkembangan perusahaan Jepun. Pada tahun 1871,Iwamura telah mengetuai satu rombongan ke barat. Setelah mengadakan tolak ansur dengan negara-negara barat, satu perlembagaan baru telah dibuat dan berikutnya pada tahun 1894, syarat-syarta tentang hak dan wilayah lebihan telah diubah.



Pada tahun 1911, Jepun mula mempunyai sistem tarifnya sendiri. Dengan ini, Jepun dapat melaksanakan dasar perlindungan barangan kilang Jepun supaya dapat bersaing dengan barangan import.

Kejayaan Jepun memodenkan perusahaan tradisional melalui pelbagai usaha seperti memberi bantuan, kemudahan-kemudahan bank, cukai-cukai yang sederhana telah dilancarkan.

Dalam bidang pertanian pula, sistem komunikasi dan kemudahan pengairan telah diperbaiki. Pengenalan kepada biji benih yang baik, cara penanaman yang lebih canggih serta penggunaan baja kimia yang intensif telah mendorong kepada kejayaan dalam bidang ini.



3)Sosial

Penghapusan sistem feudal dan kejayaan membentuk satu masyarakat moden. Penghapusan sistem feudal pada tahun 1871 ini memudahkan kerajaan pusat menyelaraskan dasarnya, menjalankan pemerintahan yang seragam di seluruh Jepun. Kerelaan Daimyo menyerahkan tanah dan kuasa kepada kerajaan pusat mengukuhkan kekuasaan kerajaan Meiji untuk menjalankan pemodenan tanpa sekatan dan halangan.

4)Faktor Luar

Tekanan kuasa barat yang berlaku pada abad ke 19 tidak dapat dihalang oleh mana-mana negara termasuk Jepun. Oleh itu, untuk keselamatan, Jepun tidak mempunyai pilihan lain kecuali mengamalkan dasar buka pintu dan berusaha untuk memodenkan negara supaya setanding dengan barat.



Perjanjia Shimonoseki ( 17 April 1895 ) yang terjadi selepas perang ( 1894-1895 ) itu telah menguntungkan Jepun. Dengan wang gantirugi sebanyak 200 juta tael telah membolehkan Jepun menggunakan wang ini sebagai modal untuk menubuhkan Bank Nasional Jepun dan membantu penubuhan kilang besi Yamata pada tahun 1897. Di samping itu, penyerahan Formosa dan Pescadores juga menguntungkan Jepun dari segi ekonomi.
Persetian Inggeris-Jepun tahun 1902 juga telah menjamin keselamatan Jepun daripada ancaman luar. Persetiaan ini juga menjamin kebebasan Jepun bertindak di Korea serta menghalang mana-mana kuasa asing daripada campurtangan di Korea. Ini mengalakkan perkembangan perindustrian dan ekonomi Jepun kerana peningkatan kegiatan Jepun di Korea.

Perang Russia-Jepun 1904-1905 juga telah memberi sumbangan yang besar kepada ekonomi Jepun di mana industri berat seperti besi, keluli dan alat kelengkapan perang yang sangat diperlukan oleh tentera Jepun telah berkembang di Jepun.

Kesimpulan:

Pemodenan di zaman Meiji mencakupi pelbagai bidang. Usaha-usaha yang dilakukan menampakkan kejayaan pada masa yang singkat.
Menjelang 1894, Jepun telah berjaya menyelesaikan segala masalah yang dihadapinya. Ini menyebabkan Jepun berjaya mencapai kedudukan yang setaraf dengan negara-negara yang maju.
Oleh itu, zaman Meiji telah berjaya menampilkan Jepun sebagai sebuah negara yang diidamkan-idamkan oleh pemimpin mereka –‘Eukoku Kyohei’

MEIJI RESTORATION BAHAGIAN 2

5)Ekonomi

Salah satu langkah penting dalam memodenkam Jepun ialah menjalankan proses modenisasi dalam bidang ekonomi. Oligarki Meiji yakin bahawa sebuah ekonomi moden yang berasaskan industri kapitalisme merupakan kunci utama keselamatan dan keagungan nasionalisme
Pertanian
Proses memodenkan ekonomi ditumpukan kepada usaha membangunkan sektor pertanian yang merupakan pekerjaan paling penting bagi majoriti penduduk Jepun. Sektor pertanian telah menghasilkan 80% daripada jumlah hasil pendapatan dalam negeri ( cukai ) dalam tahun 1870 an dan 1880 an. Pada hakikatnya sektor pertanian ini bertujuan memikul beban sektor industri Jepun kerana pada 1873, perubahan dalam sistem cukai tanah telah dilaksanakan di mana sebelum itu cukai tanah dipungut dalam bentuk beras dan jumlah yang dikutip oleh tuan-tuan feudal adalah berbeza. Oleh itu, di bawah sistem baru ini, cara pembayaran cukai dalam bentuk wang tunai dan kadar pencukaiannya adalah berdasarkan nilai tanah. Purata kaum tani hanya membayar 3% dari nilai tanah mereka sebagai cukai.
Selain itu, langkah baru untuk meningkatkan daya pengeluaran petani-petani telah diambil di mana penuntut-penuntut dari bidang pertanian yang melanjutkan pelajaran mereka ke luar negeri telah diambil untuk berkhidmat dengan kerajaan. Jenis-jenis benih baru yang diimport, baja kimia yang intensif telah digunakan. Sistem pengairan dan saluran telah diperbaiki dan banyak kawasan-kawasan pertanian baru telah dibuka di beberapa kawasan seperti Hokkaido. Di samping itu, tanaman dagangan atau komersil seperti teh dan sutera juga digalakkan. Para peneroka baru terutamanya samurai telah diberi banyak insentif untuk menceburi bidang pertanian.




Perindustrian
Sejak tahun 1870 perkembangan perusahaan di Jepun adalah mengikut corak yang terdapat di negara-negara barat. Pada bulan Disember 1870, Kementerian Perusahaan telah ditubuhkan dan Ito Hirobumi dilantik sebagai pemangku Menteri Perusahaan. Pada 1873, beliau telah menjadi Menteri Perusahaan sehingga 1878. Kementerian ini bertanggungjawab sebagai agen penyelarasan dalam memperkenalkan perindustrian. Ia menguasai perusahaan perlombongan dan perkilangan serta menyelenggarakan sistem perhubungan dan pengangkutan serta mengalakkan penyebaran pendidikan teknik.
Di antara bidang perindustrian yang awal dimajukan ialah tekstil, kaca, kertas dan simen serta perkakas elektrik. Menjelang 1900, Jepun merupakan pengeluar utama sutera mentah di dunia iaitu kira-kira 75%. Selain sutera, Jepun berjaya mengeksport kain kapas ke luar negara menjelang 1897. Oji Paper Company pula merupakan kilang kertas yang terbesar di dunia. Syarikat baragan elektrik yang terkenal iaituToshiba lahir pada zaman Meiji.
Keseluruhannya mereka yang berasal darri golongan samurai ini menhjadi penggerak perkembangan perusahaan Jepun. Beberapa buah syarikat besar seperti Mitsui yang diasaskan oleh Minomura Rizaenon telah muncul. Kemudian muncul pula Mitsubishi yang diasaskan oleh bekas samurai iaitu Iwasaki Yataro yang lebih menumpukan kepada perkapalan. Syarikat Yasuda yang diasaskan oleh Yasuda Zenjiro lebih menumpu kepada perusahaan tembaga. Syarikat-syarikat tersebut telah bersatu dengan kumpulan-kumpulan lain menjadi satu keluarga perdagangan yang besar untuk menguasai ekonomi. Gabungan ini dikenali sebagai Zaibatsu. Ia merupakan pengasas kepada kemajuan ekonomi Jepun moden dan kemudian mempunyai pengaruh yang besar dalam pergolakkan politik Jepun.

Perkapalan
Sejak zaman Tokugawa lagi, perusahaan perkapalan telah wujud. Misalnya beberapa buah limbungan kapal telah dibina di Nagasaki ( 1857 ) dan Yokosuka ( 1865 ). Sebelum1860, Jepun membina kapal Kanrin Maru yang digunakan untuk membawa perwakilan Jepun ke Amerika. Kemudian, limbungan ke Kobe telah dibina.
Langkah Jepun memajukan perusahaan perkapalan adalah sebagai asas persediaan untuk mendapatkan kapal-kapal perdagangan atau kapal-kapal angkatan laut. Dlam tahun 1883, limbungan Nagasaki telah berjaya membina 10 buah kapal perdagangan dan limbungan Kobe pula sebanyak 23 buah.

Perlombongan
Biro Perlombongan telah ditubuhkan bagi memastikan perusahaan perlombongan berjalan lancar. Kira-kira 34 pekerja asing telah diambil oleh Biro ini bagi membantu dan melatih pekerja-pekerja Jepun. Dengan ini, lombong-lombong yang moden terdapat di Jepun. Dalam perusahaan perlombongan, pihak swasta memainkan peranan misalnya dalam tahun 1881, kira-kira 99% pengeluaran arang batu, 94% besi dan 77% tembaga adalah dikeluarkan oleh pihak swasta.



Dasar-dasar Kewangan dan Fiskal
Semua langkah pemodenan memerlukan suatu sitem kewangan yang kukuh dan licin. Demi memudahkan urusan perdagangan dan perusahaan, kerajaan Meiji telah memungut balik berbagai-bagai wang kertas dan wang syiling yang berbeza dan beraneka bentuk yang dikeluarkan oleh KeshogunanTokugawa itu. Sistem mata wang yen yang standard telah dikeluarkan pada 1871.
Pada tahun 1872, kerajaan telah mengarahkan supaya bank-bank ditubuhkan. Dalam tahun tersebut, Bank Mitsui-Ono ditubuhkan. Kemudian pada tahun 1873, First National Bank yang dianggap sebagai cabaran kepada pihak Mitsui ditubuhkan.
Perkembangan bank-bank terus berlaku dalam tahun 1880an. Pada tahun 1882, Bank Pusat yang ditubuhkan. Ini diikuti oleh Bank Yokohama Speciic yang menjadi bank asing utama pada 1887. Pada tahun 1896, kerajaan telah menubuhkan Bank Hypothec sebagai badan pusat bank-bank pertanian dan perindustrian di 47 wilayah di Jepun. Ini telah diikuti oleh penubuhan Bank Perindustrian Jepun dalam tahun 1900 untuk membiayai projek-projek perindustrian secara besar-besaran. Menjelang 1882, terdapat 143 buah bank kerajaan dan separa kerajaan telah ditubuhkan.


Ketenteraan
Pemodenan dalam angkatan ketenteraan diberi perhatian yang serius oleh Jepun dari kesedaran tentang keunggulan kuasa-kuasa barat terutamanya dari segi organisasi tentera dan senjata. Ole sebab itu, untuk menandingi bangsa barat, negara Jepun harus mempunyai senjata dan tentera yang moden.
Modenisasi angkatan tentera bermula dalam tahun 1870an. Dalam tahun 1872, Yamagata Aritomo dari Choshu telah mengemukakan suatu usul yang menyokong kuat tindakan kerajaan Meiji melakukan polisi kerahan tentera dan polisi memodenkan angkatan tentera darat dan laut Jepun. Pada bulan Disember 1872, seperti negara-negara barat, Jepun telah mengadakan undang-undang kerahan tentera kepada pemuda-pemuda yang berusia 20 tahun. Tentera Kebangsaan Jepun telah dibentuk pada tahun 1873 di mana anggotanya diambil dari segenap lapisan masyarakat. Pada tahun 1878, Yamagata Aritomo telah menyusun semula pentadbiran angkatan tentera ala Jerman. Pada tahu yang sama, diadakan semangat ketenteraan yang bertujuan menanamkan semangat keperwiraan, taat setia dan mengikut perintah.
Angkatan Tentera Laut Jepun juga telah mengalami perkembangan dan modenisasi yang pesat. Kementerian Angkatan Laut telah ditubuhkan pada 1872. Menjelang tahun tersebut, Jepun mempunyai 17 buah kapal tentera laut ( armada ) yang beratnya berjumlah 14000 tan. Kemudian dalam tempoh tahun iaitu dari tahun 1875, 2 buah kapal api telah dibina. Pada tahun 1876 pula, 3 buah kapal besar dibeli dari Britain.
Menjelang taun 1874 pula, kerajaan Meiji mempunyai 28 buah kapal moden dengan jumlah isipadu 57000 tan serta 24 buah anak-anak kapal perang dan torpedo.
Proses modenisasi angkatan tentera telah menelan perbelanjaan yang besar dan membebankan. Hampir 1/3 belanjawan negara adalah untuk perbelanjaan ketenteraan. Dari sini, dapat kita lihat betapa kerajaan Meiji mementingkan kewujudan suatu angkatan tentera yang moden dan berkuasa.
Menjelang 1880an, Jepun telah berupaya mempertahankan diri dari ancaman asing. Di samping itu, Jepun juga bersiap-sedia untuk melancarkan satu kempen ketenteraan di Asia Timur.

MEIJI RESTORATION BAHAGIAN 1

Era Meiji yang berlangsung selama 44 tahun iaitu dari 1868 hingga 1912 itu merupakan satu era yang penting dalam sejarah Jepun . ia juga dikenali sebagai pemulihan Meiji di mana bermulanya pemodenan –pemodenan baru yang dilakukan setelah Jepun mengamalkan dasar tutup pintunya selama hampir 200 tahun semasa pemerintahan Shogun Tokugawa . Pemerintah Shogun Tokugawa yang lapuk dan lama itu telah menimbulkan rasa rpuas hati pelbagai golongan masyarakat feudal terutamanya samurai dan petani . Di samping itu , yang diamalkan oleh Tokugawa yang memencilkan Jepun dari dunia luar itu juga menimbulkan keghairahan dan keinginan yang amat dalam sanubari kuasa barat. Oleh itu, tekanan-tekanan telah dilaksanakan oleh kuasa barat terhadap Jepun . Kedatangan Komander Matthew Perry dengan ‘black ships’ di Uraga pada 1853 yang ingin memasuki ke Jepun dan keputusan yang terpaksa dibuat oleh Shogun untuk membenarkan kemasukan dunia luar ke Jepun setelah 2 dekad Jepun mengamalkan dasar isolasinya telah menimbulkan rasa tidak puas hati rakyat . Perjanjian yang ditandatangani dengan pihak Amerika itu membenarkan Amerika membuka pelabuhan di Shimoda dan Hakodate.Akhirnya pemerintahan Shogun Tokugawa ini telah dijatuhkan oleh pemimpin-pemimpin samurai dari kawasan-kawasan penguasaan feudal suku kaum Satsuma, Choshu , Tosa , hizen . Antara mereka termasuklah Okubo, Saigo, Matsukata, masayoshi dan Kuroda dari Satsuma . Kido , Ito, Yamagata, Irone , Aritomo dan Katsura dari Choshu . Okuma dari Hizen , Itagaki Taisuke dari Toza.
Maka bermula pada 23 Oktober 1868, dikatakan pemulihan atau pemodenan Jepun telah bermula dengan pemerintahan Meiji. Pemerintahan Meiji atau Pemulihan Meiji bertujuan untuk mengembalikan maharaja kepada kedudukannya yang sebenar sebagai ketua masyarakat Jepun yang tertinggi
Namun bermulanya zaman pemulihan Meiji ini, kepimpinan kerajaan baru telah didominasi oleh samurai muda dari suku kaum Satsuna dan Choshu atau Oligarki Satsuma-Cho yang bertugas sebagai penasihat Meiji. Mereka menyedari bahawa Jepun tidak dapat menandingi kuasa imperialis barat yang merupakan ancaman utama kepada kedaulatan Jepun kecuali menjadikan Jepun sebuah negara moden yang mempunyai kuasa tentera yang kuat. Maka lahirlah tujuan utama kerajaan mereka iaitu ‘ Eukoku Kyohei ’ ( sebuah negara yang kaya dan dengan kuasa ketenteraan yang kuat )

Langkah Ke Arah Modenisasi Jepun :

1) Hubungan Luar
Jepun mula mengadakan hubungan secara rasmi dengan dunia luar pada Mac 1868 atas nasihat daripada samurai-samurai muda yang menyedari akan kepentingan mengubah dasar luar Jepun yang lama itu. Jepun telah mendapat satu pengajaran bahawa negeri Jepun tidak mampu menentang kuasa-kuasa barat seperti yang berlaku ke atas kagoshima dan selat shimonoseki bila diserang oleh tentera barat. Maka Jepun harus belajar dari barat dalam pelbagai bidang tentera dan ekonomi.
2) Sistem Pentadbiran Yang Licin Dan Cekap
Dalam usaha mencapai pemodenan, Jepun harus mempunyai satu sistem pentadbiran yang baik. Maka satu piagam telah digariskan untuk dijadikan panduan kepada pegawai untuk menjalan tugas.
Piagam ynag mempunyai lima perkara penting itu telah ditandatangani pada 6 April oleh Maharaja Meiji. Antara lima perkara tersebut ialah:
i) Dewan-dewan perbahasan akan ditubuhkan dalam semua undang-undang haruslah ditentukan oleh pendapat ramai.
ii) Semua pegawai kerajaan mesti sepakat dalam melaksanakan dasar kerajaan.
iii) Semua rakyat mesti debenarkan mengembangkan bakatnya dan menggunakan hak-haknya untuk memenuhi aspirasinya.
iv) Segala adat lama yang tidak berfaedah adalah dihapuskan.
v) Jepun hendaklah mengambil semua penegetahuan dan kemahiran dari dunia luar untuk menjadiakn Jepun negara yang moden dan kuat.

Pemindahan ibu negara diraja dari Kyoto ke Edo merupakan tanda-tanda negara Jepun menerima perubahan. Maharaja Meiji yang muda telah muncul dari tempat pengasingannya di Kyoto dan membuat perjalanan secara besar-besaran ke Edo sejauh empat batu. Pada bulan Disember 1868, Edo telah ditukar kepada Tokyo yang bermaksud Ibu Kota Timur. Pemilihan Tokyo sebagai ibukota baru kerana ia dianggap sangat sesuai menjadi pusat pentadbiran bagi seluruh negara.
Langkah seterusnya ialah penghapusan sistem feudal. Oligarki Meiji khususnya Kido, Okubo, Okurua dan Itagaki telah menyedari tentang kepentingan pemusatan kerajaan. Mereka telah mempengaruhi golongan Dainyo dari suku kaum Choshu, Satsuma, Toza dan Hizen supaya menyerahkan tanah mereka secara sukarela kepada Maharaja. Pada 3 Mac 1869, satu memorandum bersama yang meletakan tanah-tanah mereka di bawah penguasaan Maharaja telah diserahkan. Pada Julai 1869, daimyo-daimyo lain diperintahkan oleh kerajaan Meiji supaya menyerahkan kuasa tanah mereka kepada kerajaan. Pada 29 Ogos 1871, Maharaja telah mengumumkan penghapusan semua tanah feudal dan semua tanah menjadi hak milik diraja. Pada bulan berikutnya, semua tentera feudal telah dibubarkan. Seluruh Jepun dibahagikan kepada 45 daerah atau ken yang ditadbir oleh pegawai kerajaan pusat. Dengan ini maka berakhirlah daimyo-daimyo sebagai pembesar feudal. Mereka ini kemudiannya diberi pembayaran dalam bentuk bon-bon kerajaan atau bayaran beras atas persaraan mereka. Golongan samurai yang tidak mendapat jawatan dalam jabatan-jabatan kerajaan telah mngalihkan tumpuan mereka terhadap perniagaan di mana wang persaraaan yang diterima itu telah dijadikan modal untuk mereka berniaga.

3) Perlembagaan

Dua dewan telah dibentuk sebagai percubaan dlam tahun 1868. Namun, percubaan dua dewan ini mneghadapi kegagalan ekoran daripada berlakunya perbezaan idea-idea dasar antara ahli-ahli. Misalnya Eto Shimpai dan Saigu Takamuri yang mendesak agar serangan ke atas Korea dilakukan tetapi desakan ini telah ditolak oleh maharaja sendiri. Akibatnya, mereka dan pengikut-pengikutnya telah meletakkan jawatan.
Walaubagaimanapun, pembentukan sebuah parlimen atau Diet ini dirasakan perlu oleh beberapa tokoh politik kerana ia dapat memenuhi kehendak rakyat. Ekoran itu, Itagaki Taisuka ( suku kaum Toza ) telah mendesak Maharaja supaya membentuk Diet. Pada 1881, Maharaja telah bersetuju akan membentuk sebuah Diet.
Beberapa parti politik telah muncul untuk mempercepatkan pembentukan Diet. Pada tahun 1881, parti politik yang pertama iaitu Parti Liberal ( Jiyuto ) telah ditubuhkan oleh Itagaki Aisuka. Setahun kemudian, Parti Progresif ( Kaishinto ) pula ditubuhkan oleh Okuma Shigenobu yang berasal dari Hizen. Kebanyakan ahli parti Liberal terdiri daripada pemilik-pemilik tanah manakala ahli-ahli Perti Progresif pula kebanyakannys terdiri daripada golongan pedagang. Kedua-dua parti ini merupakan parti politik yang sangat poluar dan dapat mempengaruhi politik negeri Jepun. Parti Imperialis ( Rikken Teisei ) telah ditubuhkan pada 1882 bagi menentang kedua-dua parti di atas. Parti ini mendapat sokongan dari kerajaan.
Pertentangan antara parti ini telah membawa kepada suasana yang genting dan membimbangkan di mana Itagaki Taisuke telah mati dibunuh. Ini telah menyebabkan Maharaja bertindak mengharamkan parti-parti itu. Akibatnya pada Oktober 1884, Parti Liberal dibubarkan dan ini diikuti oleh parti-parti yang lain.
Ito Hirobun yang merupakan samurai dari suku kaum Choshhu memainkan peranan penting dalam membentuk perlembagaan yang moden. Beliau telah dihantar ke Eropah iaitu berlin dan Vienna untuk mengkaji sistem kerajaan dan bentuk perlembagaan yang terdapat di negara-negara Eropah. Beliau sangat tertarik dengan sietem kerajaan Jerman.
Pada 1885, Majlis Penasihat Raja ( Privy Council ) telah dibentuk dan dipengerusikan oleh Ito. Majlis ini berfungsi sebagai penasihat kepada Maharaja dan ia terdiri daripada golongan bangsawan dan pembesar-pembesar istana yang mempunyai hubungan rapat dengan Maharaja. Pada 1889, satu susunan perlembagaan telah dapat disiapkan dan ia telah diserahkan kepada Maharaja. Pada 11 Februari 1889, perlembagaan yang dinamakan Undang-undang Dasar Baru telah disahkan bagi dipraktikan di Jepun. Perlembagaan tersebut memperuntukkan penubuhan dua buah dewan yang dipanggil Dewan Pertuanan dan Dewan perwakilan Rakyat. Anggota dalam Dewan Pertuanan terdiri daripada golongan bangsawan dan beberapa calon yang dipilih oleh rakyat. Maharaja mempunyai kuasa untuk membubarkan Diet sekiranya mendapati Diet tidak berfungsi dengan baik.

4) Pelajaran Dan Pendidikan

Kementerian Pelajaran telah ditubuhkan pada awal 1871 dan langkah-langkah telah diambil untuk mewujudkan sistem pendidikan yang seragam di negara tersebut. Pada 1872, satu undang-undang telah diadakan di mana semua kanak-kanak yang berusia 6 tahun diwajipkan menerima pendidikan wajib selama 4 tahun. Menjelang 1880, terdapat hampir 28000 buah sekolah rendah dengan lebih daripada 2 juta pelajar. Pada 1886, Mori Arinori ( Menteri Pelajaran 1885-1889 ) telah mengubal sistem pelajaran yang ada di mana sekolah rendah adalah selama 8 tahun sementara sekolah menengah pula selama 4 tahun.
Maharaja Meiji mengalakkan sistem pelajaran moden. Namun, mereka tidak secara bulat-bulat menerima sistem pendidikan barat. Matlamat dalam pendidikan adalah untuk melahirkan masyarakat yang cintakan negara, menghargai nilai-nilai tradisi dan patuh kepada ketua. Oleh tiu, penduduk Jepun mempunyai identitinya yang tersendiri.
Kita dapat lihat dalam sistem pelajaran pada masa itu sangat mementingkan matapelajaran sains dan teknik. Buku-buku yang bermutu dalam bidang-bidang tersebut telah diterjemahkan ke bahasa Jepun. Di samping itu, ramai tenaga pengajar dan golongan profesional dan ahli akademik luar telah diambil dari Britain dan Amerika Syarikat. Antara Professor yang terkenal ialah E.S. Morse dari Harvard pada 1877 dan Ernest Fenoliosa dari Boston pada 1878.
Kerajaan Jepun telah menghantar ramai pelajar ke Eropah untuk mempelajari pelbagai ilmu pengetahuan. Dlam 1871, terdapat kira-kira 54 pelajar telah dihantar ke Britain untuk mempelajari aspek angkatan laut dan perkapalan perdagangan, ke Jerman pula untuk mempelajari aspek tentera darat dan ilmu perubatan dan yang ke Amerika pula mempelajari perkara-perkara mengenai perdagangan dan ekonomi.
Pusat-pusat pengajian tinggi di dalam negeri telah ditubuhkan kemudiannya ekoran daripada kesedaran bahawa Jepun tidak boleh bergantung hanya kepada pusat pengajian barat. Oleh itu, pada tahun1877, universiti yang pertama dan terkenal iaitu Universiti Diraja Tokyo telah ditubuhkan. Menjelang 1910, beberapa buah universiti diraja lain telah ditubuhkan di Sapporo, Sendai, Kyoto dan Fukuoka. Selain sistem pelajaran negera, sekolah-sekolah, maktab-maktab dan unievrsiti-universiti swasta juga telah ditubuhkan. Dua univeristi persendirian yang terkemuka iaitu Universiti Keio ( diasaskan oleh Fukuzawa Yukichi dalam tahun 1858 ) dan Waseda (diasaskan oleh Okoma dalam tahun 1882 )

STRUKTUR MASYARAKAT JEPUN ZAMAN SHOGUN TOKOGAWA

STRUKTUR MASYARAKAT JEPUN ZAMAN SHOGUN TOKOGAWA

SUSUNAN SOSIAL BAKUFU

Sistem sosial Bakufu berasaskan di atas pembahagian kelas yang ketat. Di puncak piramid sosial ialah golongan bangsawan (Kuge), golongan daimyo dan Hatamoto. Selain dari kumpulan-kumpulan ini, rakyat jelata di bahagikan ke dalam 4 kelas. Susunan kelas-kelas adalah seperti berikut:-
1. Pahlawan (Samurai)
2. Kaum Tani (Namin)
3. Petukang (Shonin)
4. Saudagar (Chonin)

Golongan samurai Tokugawa yang merangkumi hampir 5% dari jumlah penduduk Jepun menikmati kedudukan yang istimewa di kalngan rakyat biasa. Kebanyakkan dari golongan samurai tinggal berhampiran atau di bandar-bandar istana (jokamachi). Sepanjang era keamanan (hampir 250 tahun ), kelas samurai telah mengambil kakitangan-kakitangan untuk bertugas di dalam Kerajaan Edo dan Han. Samurai-samurai muda yang mempunyai keupayaan luarbiasa telah memegang jawatan-jawatan yang tinggi dalam birokrasi Tokugawa dan Han. Ramai dari pemimpin-pemimpin Meiji (dalam tahun 1868) sebenarnya adalah samurai-samurai bertaraf rendah. Mereka telah meningkat naik ke jawatan-jawatan borikratik yang tinggi dalam suku kaum barat yang terdiri dari Choshu, Satsuma, Tosa dan Hizen. Kelas samurai juga muncul sebagai kelas yang paling berpendidikan dalam Sistem Sosial Tokugawa. Bakufu menggalakkan pelajaran di kalangan samurai dan menjelang akhir Era Tokugawa terdapat hampir 250 buah sekolah khas untuk anak-anaklelaki golongan samurai di seluruh Jepun.

Di bawah golongan samurai ialah kaum tani yang mengusahakan kegiatan pertanian khususnya penanaman padi dan juga sayur-sayuran, kapas, tembakau, kertas untuk ulat-ulat sutera dan lain-lain. Sebahagian besar mereka merupakan petani-petani miskin yang mengalami kesengsaraan ekonomi dan tidak diberi hak-hak politik. Kaum tani yang merangkumi 80 – 90% dari jumlah penduduk terpaksa menanggung beban
Percukaian yang berat. Mereka membayar 40 – 50% dari jumlah hasil keluaran mereka sebagai cukai tahunan kepada daimyo. Petani-petani yang gagal membayar cukai akan menerima hukuman yang keras. Kaum tani juga membayar cukai-cukai lain yang dipanggil komononari. Cukai-cukai ini di bayar terutamanya dalam bentuk wang dan ia dikenakan ke atas pendapatan yang diperolehi oleh petani dari hasil-hasil hutan, kolam, sungai dan sebagainya. Buruh wajib juga dilakukan ke atas kelas ini, di mana mereka dipaksa membekalkan tenaga untuk kerja-kerja awam dan juga membekalkan kuda bagi perkhidmatan utusan dan pos.Bakufu mengenakan sekatan yang ketat ke atas kaum tani dan mereka tidak dibenarkan untuk bergerak bebas dari satu tempat ke tempat yang lain atau menukar pekerjaan mereka. Sesiapa di antara mereka yang melarikan diri dari kampungnya akan menerima hukuman yang berat. Penduduk kampung yang membantu petani melarikan diri juga dihukum dengan kejam. Petani juga tidak dibenarkan memindahkan hakmilik atau membahagi-bahagikan tanah mereka di kalangan waris mereka kecuali tanah mereka lebih besar dari 1 cho (2.45ekar) dan menghasilkan sekurang-kurangnya sepuluh koku beras.Kesengsaraan dan penghinaan yang dialami oleh kaum tani telah diterangkan oleh satu dokumen yang telah dikeluarkan kepada semua kampung-kampung dalam tahun 1649 oleh Bakufu.Tidak dapat diragukan lagi bahawa kaum tani yang menjadi tulang belakang ekonomi negara Tokugawa mengalami banyak kesengsaraan dan keazapan. Kuam tani Jepun menderita dengan keadaan yang sungguh azab selama dua abad dan ini menunjukkan sifat kesabaran dan ketabahan mereka yang tinggi.

Golongan petukang menduduki tempat ketiga dalam tangga sosial iaitu selepas golongan samurai dan kaum tani. Petukang-petukang yang memiliki pengetahuan dan keupayaan istimewa dilayan dengan hormat khususnya jika hasil pertukangan mereka berguna kepada golongan daimyo. Tukang senjata dan tukang pedang diberi layanan istimewa. Mmereka diberi gaji yang baik dan diberi rumah yang baik. Tukang kayu juga diberi layanan yang sama seperti Nakai Mondo, Ketua Tukang Kayu di Kyoto dalam tahun 1698 telah diberi gaji sebanyak 500 koku dan dibenarkan memakai sebilah pedang.Tukang emas, tukang perak, pelukis-pelukis, penjual kain dan lain-lain juga dilayan dengan baik. Berbanding dengan golongan-golongan di atas, petukang-petukang tanpa sebarang kemahiran khusus diberi layanan buruk. Pekerja-pekerja ini biasanya tinggal di pekan-pekan istana yang kecil dan bekerja untuk daimyo. Mereka biasanya menubuhkan persatuan-persatuan untuk melindungi kepentingan mereka seperti persatuan tukang kayu, tukang besi, tukang batu dan lain-lain.

Golongan saudagar termasuk pekedai-pekedai berada pada tangga paling rendah dalam struktur sosial masyarakat Tokugawa. Golongan saudagar (chonin) memperolehi kuasa yang semakin meningkat dengan pertumbuhan ekonomi Tokugawa dan proses urbanisasi yang pesat. Kemakmuran relatif Kesyogunan Tokugawa dan Sistem Sankin Kotai telah memperlihatkan kemunculan beberapa buah bandar seperti Edo, Osaka, Nagoya dan Sendai. Pekan-pekan istana seperti Kagoshima, Fukuoka, Tsu, Fukui, Kochi, Hiroshima dan lain-lain juga telah tumbuh dan berfungsi sebagai pusat-pusat perkembangan politik dan perdagangan tempatan. Usaha mempopularkan ekonomi wang mempergiatkan lagi pertumbuhan pusat-pusat bandar ini. Kesan dari keadaan ini, perdagangan borong dan runcit telah tumbuh dengan pesat dan dengan itu mengwujudkan sebuah kelas saudagar yang berkuasa. Kelas saudagar memperdagangkan (memasarkan) serangkaian hasil keluaran seperti beras, arang batu, garam, sake (wain beras), barang-barang kapas dan pakaian. Perniagaan borong dan runcit yang sibuk ini memerlukan banyak modal dan ini telah mengakibatkan kemunculan peminjam-peminjam wang dan broker-broker pertukaran yang kesemuanya berasal dari kelas saudagar.Saudagar-saudagar utama di Edo iaitu Naraya Mozaemon dan Kinokuniya Bunzaemon telah menjadi kaya raya sebagai kontraktor Kerajaan Edo. Salah sebuah industri raksasa dan perdagangan yang utama di Jepun pada masa kini iaitu Syarikat Mitsui telah memulakan operasinya dalam Era Tokugawa. Mitsui wujud dari Echigoya yang merupakan sebuah kedai menjual kain yang utama di Edo. Golongan saudagar menjadi amat kaya dan menjelang abad ke 18 melalui kekayaan kewangan, mereka telah dapat memecahkan struktur sosial Tokugawa. Mereka telah memiskinkan golongan daimyo dan samurai ke taraf ramai samurai dipaksa menukar profesyen mereka. Mereka dipaksa menjual nama keluarga mereka kepada kelas saudagar. Saudagar-saudagar juga telah melemahkan keadaan kewangan Bakufu dan memaniplulasi ekonomi kewangan Kesyogunan Tokugawa. Golongan saudagar ini telah memainkan peranan penting dalam kejatuhan Bakufu.

Pada prinsipnya, struktur sosial Tokugawa amat ketat dan tidak ada sesiapa yang boleh naik ke atas walau dari kelas mana ia dolahirkan. Perbezaan antara kelas adalah nyata dan sistem kelas tersebut dianggap sebagai turun-temurun dan tidak boleh di ubah. Perlu diperhatikan bahawa setiap kelas dibahagikan ke dalam kelas-kelas yang lebih kecil, misalnya kaum tani di bahagi-bahagikan ke dalam kelas-kelas pemilik tanah, petani-petani kaya, petani-petani penyewa dan buruh-buruh harian yang miskin. Perbezaan yang seumpama ini diamalkan secara teliti dan setiap kelas kecil ini memakai pakaian yang sesuai dengan taraf mereka dan mengikut peraturan pergaulan yang ketat dalam hubungan sosial di kalangan kumpulan-kumpulan kecil dalam sesebuah kelas tertentu. Di sebalik kelas-kelas di atas, terdapat beberapa kategori yang tidak dapat digolongkan dalam struktur sosial Tokugawa yang ketat itu. Bilangan mereka adalah kecil dan termasuk buruh-buruh kasar, pengangkutan barang-barang, pendayung sampan, ronin (samurai yang tidak bertuan) dan lain-lain lagi. Di antara kumpulan-kumpulan ini, golongan ronin patut diberi keistimewaan. Golongan ronin bersikap anti-Tokugawa. Kebanyakkan dari ronin ini telah berperang menentang Ieyasu atau memberontak terhadap kekuasaan Bakufu. Bilangan mereka berkembang menjadi beratus-ratus ribu selepas Pertempuran Sekigahara. Golongan ronin ini telah berjuang bagi golongan daimyo yang bersekutu dengan Hideyoshi, pemimpin tentera agung yang telah dikalahkan oleh Ieyasu. Dalam tahun 1601 bilangan ronin berjumlah seramai 500,000 orang dan mereka menjadi sumber masalah kepada Bakufu selama beberapa dekad.